1 : ജോസഫ് വീട്ടുകാര്യസ്ഥനെ വിളിച്ചുപറഞ്ഞു: അവരുടെ ചാക്കുകളിലെല്ലാം അവര്ക്കു കൊണ്ടുപോകാവുന്നിടത്തോളം ധാന്യം നിറയ്ക്കുക. ഓരോരുത്തരുടെയും പണം അവരവരുടെ ചാക്കിന്റെ മുകള്ഭാഗത്തു വയ്ക്കണം.
2 : ഇളയവന്റെ ചാക്കിന്റെ മുകള്ഭാഗത്തു ധാന്യവിലയായ പണത്തിന്റെ കൂടെ എന്റെ വെള്ളിക്കപ്പും വയ്ക്കുക. അവന് ജോസഫ് പറഞ്ഞതുപോലെ ചെയ്തു.
3 : നേരം പുലര്ന്നപ്പോള് അവന് അവരെ തങ്ങളുടെ കഴുതകളോടുകൂടി യാത്രയാക്കി.
4 : അവര് നഗരംവിട്ട് അധികം കഴിയുംമുന്പ് ജോസഫ് കാര്യസ്ഥനെ വിളിച്ചുപറഞ്ഞു: ഉടനെ അവരുടെ പുറകേയെത്തുക. അവരുടെ അടുത്തെത്തുമ്പോള് അവരോടു പറയുക: നിങ്ങള് നന്മയ്ക്കു പകരം തിന്മ ചെയ്തത് എന്തുകൊണ്ട്? നിങ്ങള് എന്റെ വെള്ളിക്കപ്പു കട്ടെടുത്തത് എന്തിന്?
6 : അവരുടെ ഒപ്പമെത്തിയപ്പോള് അവന് അവരോട് അപ്രകാരംതന്നെ പറഞ്ഞു.
7 : അവര് അവനോടു പറഞ്ഞു: യജമാനന് എന്താണ് ഇങ്ങനെ സംസാരിക്കുന്നത്? അങ്ങയുടെ ദാസന്മാര് ഇത്തരമൊരു കാര്യം ഒരിക്കലും ചെയ്യാന് ഇടയാകാതിരിക്കട്ടെ!
8 : ഞങ്ങളുടെ ചാക്കില് കണ്ട പണം കാനാന്ദേശത്തുനിന്നു ഞങ്ങള് അങ്ങയുടെ അടുത്തു തിരിയേ കൊണ്ടുവന്നല്ലോ? അപ്പോള് പിന്നെ ഞങ്ങള് അങ്ങയുടെ യജമാനന്റെ വീട്ടില്നിന്നു പൊന്നും വെള്ളിയും മോഷ്ടിക്കുമോ?
12 : മൂത്തവന്മുതല് ഇളയവന് വരെ എല്ലാവരെയും അവന് പരിശോധിച്ചു.
13 : ബഞ്ചമിന്റെ ചാക്കില് കപ്പു കണ്ടെത്തി. അവര് തങ്ങളുടെ വസ്ത്രം വലിച്ചുകീറി, ഓരോരുത്തനും ചുമടു കഴുതപ്പുറത്ത് കയറ്റി, പട്ടണത്തിലേക്കുതന്നെ മടങ്ങി.
14 : യൂദായും സഹോദരന്മാരും ജോസഫിന്റെ വീട്ടിലെത്തി. അവന് അപ്പോഴും അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നു. അവര് അവന്റെ മുന്പില് കമിഴ്ന്നു വീണു.
15 : ജോസഫ് അവരോടു ചോദിച്ചു: എന്തു പ്രവൃത്തിയാണു നിങ്ങള് ചെയ്തത്? എന്നെപ്പോലൊരുവന് ഊഹിച്ചറിയാന് കഴിയുമെന്നു നിങ്ങള്ക്കറിഞ്ഞുകൂടെ?
16 : യൂദാ അവനോടു പറഞ്ഞു: ഞങ്ങള് എന്താണ് യജമാനനോടു പറയുക? ഞങ്ങള് നിരപരാധരാണെന്ന് എങ്ങനെ തെളിയിക്കും? ദൈവം അങ്ങയുടെ ദാസരുടെ കുറ്റം കണ്ടുപിടിച്ചിരിക്കുന്നു. ഇതാ, ഞങ്ങള് അവിടുത്തെ അടിമകളാണ് - ഞങ്ങളും കപ്പു കൈവശമുണ്ടായിരുന്നവനും.
17 : എന്നാല്, അവന് പറഞ്ഞു: ഞാനൊരിക്കലും അങ്ങനെ ചെയ്യുകയില്ല. കപ്പു കൈവശമിരുന്നവന് മാത്രം എനിക്ക് അടിമയായിരുന്നാല് മതി. മറ്റുള്ളവര്ക്കു സമാധാനമായി പിതാവിന്റെ അടുത്തേക്കു പോകാം.
18 : അപ്പോള് യൂദാ അവന്റെ അടുത്തുചെന്നു പറഞ്ഞു: എന്റെ യജമാനനേ, ഒരു വാക്കുകൂടി പറഞ്ഞുകൊള്ളട്ടെ! എന്റെ നേരേ അങ്ങു കോപിക്കരുതേ. അങ്ങു ഫറവോയ്ക്കു സമനാണല്ലോ.
19 : യജമാനനായ അങ്ങ് ദാസന്മാരോട്, നിങ്ങള്ക്കു പിതാവോ സഹോദരനോ ഉണ്ടോ? എന്നു ചോദിച്ചു.
20 : അപ്പോള്, ഞങ്ങള് യജമാനനോടു പറഞ്ഞു: ഞങ്ങള്ക്കു വൃദ്ധനായ പിതാവും പിതാവിന്റെ വാര്ധക്യത്തിലെ മകനായ ഒരു കൊച്ചു സഹോദരനുമുണ്ട്. അവന്റെ സഹോദരന് മരിച്ചു പോയി. അവന്റെ അമ്മയുടെ മക്കളില് അവന് മാത്രമേ ശേഷിച്ചിട്ടുള്ളു. പിതാവിന് അവന് വളരെ പ്രിയപ്പെട്ടവനാണ്.
22 : ഞങ്ങള് അങ്ങയോടുണര്ത്തിച്ചു: ബാലനു പിതാവിനെ വിട്ടുപോരാന് വയ്യാ. കാരണം, അവന് പോന്നാല് പിതാവു മരിച്ചുപോകും.
23 : നിങ്ങളുടെ സഹോദരന് കൂടെ വരുന്നില്ലെങ്കില് നിങ്ങള് ഇനി എന്നെ കാണുകയില്ല എന്ന് അങ്ങു പറഞ്ഞു.
24 : അങ്ങയുടെ ദാസനായ ഞങ്ങളുടെ പിതാവിന്റെ അടുത്തെത്തിയപ്പോള് അങ്ങു പറഞ്ഞതെല്ലാം ഞങ്ങള് അവനെ അറിയിച്ചു.
25 : പിതാവ് ഞങ്ങളോട്, വീണ്ടും പോയി കുറെധാന്യംകൂടി വാങ്ങിക്കൊണ്ടുവരാന് ആവശ്യപ്പെട്ടു.
26 : ഞങ്ങള്ക്കു പോകാന് വയ്യാ; എന്നാല്, ഇളയ സഹോദരനെക്കൂടി അയയ്ക്കുന്നപക്ഷം ഞങ്ങള്പോകാം. ബാലന് കൂടെയില്ലെങ്കില് ഞങ്ങള്ക്ക് അവനെ കാണാന് സാധിക്കയില്ല എന്നു ഞങ്ങള് പിതാവിനോടു പറഞ്ഞു.
27 : അപ്പോള് അങ്ങയുടെ ദാസനായ ഞങ്ങളുടെ പിതാവു പറഞ്ഞു: എന്റെ ഭാര്യ രണ്ടു പുത്രന്മാരെ എനിക്കുനല്കി എന്നു നിങ്ങള്ക്കറിയാമല്ലോ.
28 : ഒരുവന് എന്നെ വിട്ടുപോയി. അപ്പോള് ഞാന് പറഞ്ഞു: തീര്ച്ചയായും അവനെ വന്യമൃഗം ചീന്തിക്കീറിക്കാണും. പിന്നെ അവനെ ഞാന് കണ്ടിട്ടില്ല.
29 : ഇവനെയും കൊണ്ടുപോയിട്ട് ഇവനെന്തെങ്കിലും പിണഞ്ഞാല് വൃദ്ധനായ എന്നെ ദുഃഖത്തോടെ നിങ്ങള് പാതാളത്തിലാഴ്ത്തുകയായിരിക്കും ചെയ്യുക.
30 : അവന്റെ ജീവന് ബാലന്റെ ജീവനുമായി ബന്ധിക്കപ്പെട്ടിരിക്കകൊണ്ട്
31 : ഞാന് അവനെക്കൂടാതെ പിതാവിന്റെ അടുത്തുചെന്നാല് ബാലന് ഇല്ലെന്നു കാണുമ്പോള് അവന് മരിക്കും. വൃദ്ധനായ പിതാവിനെ ദുഃഖത്തോടെ ഞങ്ങള് പാതാളത്തിലാഴ്ത്തുകയായിരിക്കുംചെയ്യുക.
32 : കൂടാതെ, ഞാന് അവനെ അങ്ങയുടെ പക്കല് തിരിച്ചെത്തിക്കുന്നില്ലെങ്കില് ജീവിതകാലം മുഴുവന് ഞാന് അങ്ങയുടെ സമക്ഷം കുറ്റക്കാരനായിരിക്കും എന്നുപറഞ്ഞ് അങ്ങയുടെ ദാസനായ ഞാന് ബാലനെക്കുറിച്ചു പിതാവിന്റെ മുന്പില് ഉത്തരവാദിത്വം ഏറ്റെടുക്കുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട്.
33 : അതിനാല് ബാലനുപകരം അങ്ങയുടെ അടിമയായി നില്ക്കാന് എന്നെ അനുവദിക്കണമെന്നു ഞാന് അപേക്ഷിക്കുന്നു. ബാലന് സഹോദരന്മാരുടെ കൂടെ തിരിച്ചു പൊയ്ക്കൊള്ളട്ടെ.
34 : അവനെക്കൂടാതെ ഞാന് എങ്ങനെ പിതാവിന്റെ അടുത്തുചെല്ലും? അവനു സംഭവിക്കുന്ന ദുരന്തം ഞാന് എങ്ങനെ സഹിക്കും?